Een markante maandagmorgen mail
‘We hebben het toch nog zo gezegd, mam. Niet opnemen als het een onbekend nummer is!’
‘Ja, juist dan mam, als je er niet op bedacht bent! Als je lekker bezig bent met Sinterklaaskadootjes inpakken en gedichten maken en automatisch opneemt’.
‘Juist dan moet je opletten!’
‘Er belt niemand van de bank, mam! Maakt niet uit als hij zegt dat hij niet eens de kans van je krijgt om het even uit te leggen en dat hij juist belt omdat hij ziet dat ze geld van je rekening halen.’
‘Dat geloof je toch zeker niet, mam! Zo ongelooflijk stom dat je dan je computer opstart!’
‘We hebben toch tegen je gezegd: nooit handelingen verrichten op je iPad of pc, niks installeren!’
‘Dat weet je toch nog van de vorige keer!’
‘Dan al helemaal niet, als hij het nummer van je pasje heeft! Dan moet je meteen ophangen mam!’
‘Je bent ook altijd zo eigenwijs!’
‘Wat? Heb je dat ook nog gezegd? Dat je gestresst raakte en dat je vorige keer ook al bijna bent opgelicht? Jezus mam! Dat ga je toch niet zeggen tegen zo iemand die je niet vertrouwt! Dat is toch dom. O, en toen zei hij dat hij je juist gerust wilde stellen? En dat hij er was om jou te helpen?’
‘Onmiddellijk ophangen en zelf de bank bellen!’
‘Mam?’
‘Sorry, mam. Huil nu maar niet. Echt het geeft niet, mam.’
‘Jij kan er niks aan doen.’
‘Ik snap het mam, dat je niet meer weet wat nu echt is en wat niet! Dat is ook niet meer te volgen. Ik zou er ook in hebben kunnen trappen.
Iedereen, ook jonge mensen, hele slimme mensen, dat zie je ook op tv, mam. Iedereen.’
‘Echt ze zijn zo sluw en gemeen. Nee, dat is niet stom mam.’
‘Wat? Als papa er nog was geweest? Nee, misschien niet, als papa…’
‘Stop nu maar met huilen, mam.’
‘Het is toch goed gekomen?’
‘O, ben je nu je bril kwijt? En heb je geen zin meer in Sinterklaas en gedichten maken?’
‘Dat snap ik mam.’
‘Kijk anders even naar ‘Even tot hier‘. Dat vrolijkt je altijd op toch?’
‘En zo goed dat je ons meteen gebeld hebt.’
‘Het geld is er nog. Er is niks weg, mam.’
‘Alles is er nog’.
Is alles er nog?
Is alles er nog? Of verdwijnt er dan toch iets op zo’n moment? Iets van onszelf?
Wanneer we iets geloofden of iemand geloofden. En het niet waar bleek te zijn.
Toen we hoorden dat de Sint niet bestond…
Of ontdekte dat onze partner toch niet aan het overwerken was…
Toen je leidinggevende zei dat jouw salaris echt het maximum was tot je zag wat je collega verdiende…
Toen de arts zei dat het allemaal goed zou komen en er niks aan de hand was..
Of toen de hockeytrainer je mee naar binnen vroeg, alleen maar om nog wat te drinken..
En wij dat toen geloofden? Het zo graag wilden geloven.
Raken we dan dat deel van onszelf kwijt?
Dat deel dat anderen vertrouwt en gelooft in het goede?
Wint onze innerlijke criticus dan aan kracht? En verwijt hij ons onze naïviteit?
Ben jij weleens voor de gek gehouden?
Welk deel van jou ben je daardoor een beetje kwijtgeraakt?
Ik stel voor dat je voor dat deel van jou een Sinterklaasgedicht maakt.
Om het te laten weten dat je het hebt gezien.
Er zijn verschillende kanten in ons, subpersonen die het vermogen hebben te blijven vertrouwen in het goede en subpersonen die dat niet meer durven.
Ben jij coach of begeleider en wil je leren werken met al deze verschillende stemmen en in wat zij geloven en waarom?
Geef je dan nu direct op voor de laatste plaatsen in de driedaagse basistraining Coachen met Voice Dialogue die start op 5 februari 2024 van de Voice Dialogue Academie.
Eerst kennismaken? Dat kan ook online op kennismakingsworkshop van 13 december.
Karin
Voice Dialogue expert, opleider, trainer, (relatie)coach
Reacties op deze markante maandagmorgen mail
- Gaaf!!! En is je moeder inderdaad opgelicht? Wat is dat klote.
- Mooie mail weer Karin, met mooie boodschap. Ook mooi om dit zo te brengen aan veel van mijn klanten die het vertrouwen in de liefde zijn verloren. PS Ik hoop dat dit niet echt bij je moeder gebeurt is?
