Ik durf geen Frans te spreken.
Daarom vermijd ik reizen naar alle landen waarin deze taal gesproken wordt.
Dit komt doordat de docent Frans van mijn middelbare school mij ooit nadeed toen ik met een zwaar Noord-Hollands accent ‘Ssjjjeethee aalllee aa laa messson’ zei. Terugkijkend vermoed ik dat ik met mijn uitspraak op zijn ziel trapte.
Zijn afschuw was te horen in de wijze waarop hij mij imiteerde.
Van zes jaar Franse les is me alleen nog dat ene voorval bijgebleven. Tot op de dag van vandaag worden wij beïnvloed door dingen die er tegen ons zijn gezegd en hoe er met ons is omgegaan. Door ouders, docenten of andere mensen. Door dingen die ons pijn hebben gedaan.
In coaching vertellen mensen hoe kleine dingen grote betekenis kregen, over onrecht en de impact van traumatische gebeurtenissen op hun bestaan. Toch vraag ik me weleens af, waar zijn alle mensen die verantwoordelijk zijn voor het toebrengen van dit leed? Volgen zij geen trainingen, doen zij geen coaching of therapie?
Of herinneren wij ons alleen het leed dat ons is aangedaan
en niet de pijn die wij anderen aandoen?
Ik denk niet dat mijn Franse docent zich het voorval herinnert. Zoals mijn vader het zich ook niet herinnerde dat hij mij en mijn broer een keer aan onze oren naar beneden had getrokken toen we niet reageerden op zijn geroep.
Zou er iemand zijn die door mijn toedoen iets niet meer durft?
Omdat ik hem of haar belachelijk heb gemaakt, gekwetst, iets verkeerds heb gezegd?
Mijn dansjuf durft een cover van het nummer ‘Africa’ van Toto niet meer te draaien in de les omdat ik een keer uitriep dat ik het een verkrachting vond van hun muziek. Ik probeer haar -uit schuldgevoel- aan te moedigen om dat toch te doen, maar het lukt niet meer.
Verder ben ik bang dat onze pleegdochter, als ze straks volwassen is, een Innerlijke Criticus heeft die haar kwelt. Een Criticus die verdacht veel lijkt op mij.
Ik word geregeld gekwetst en teleurgesteld. Maar dat is altijd nog makkelijker te verdragen dan de worsteling met het feit dat ik ook anderen onrecht doe of pijn toebreng.
Ik ben geen heilige
Het voordeel daarvan is wel dat anderen dat ook niet hoeven te zijn bij mij. Het is daardoor makkelijker om ‘sorry’ te zeggen of ‘sorry’ te accepteren.
Wellicht zijn veel coachings overbodig als we niet alleen ons eigen maar ook het leed dat we anderen bezorgen erkennen.
Dus mocht er nog iemand op jouw sorry wachten:
Toute de suite
Misschien wordt het toch nog wat met mijn Frans.
Heb jij ook niet-heilige kanten? Al schrijvend verrast worden door kanten in jezelf die het woord nemen? Schrijven en Voice Dialogue combineren? Doe mee met de workshop Ontdek de geheime kracht van je verstoten ik.
Of kom langs voor een individuele coachsessie, geef je op voor een retraite van de Voicedialogue Academie of kom naar de workshop Voice Dialogue in 1 dag.
