Teveel zelfkritiek?

‘Wil je een workshop geven tijdens onze inspiratiedag?’
‘Natuurlijk!’, antwoordde ik enthousiast. Mijn toon werd echter onmiddellijk cynisch toen ik het thema van de dag hoorde: ‘Wees Bijzonder!’

‘Nee hè!’ dacht ik. ‘Er is al een hele generatie op komst die zichzelf nogal bijzonder vindt. Die elke stap die ze zet de moeite waard vindt om op video of selfie vast te leggen en uit te zenden. En die zich ook nog eens beledigd voelt als je dat niet ‘liked!’

De stap zetten?

‘Mijn motto is: doe maar gewoon, dan ben je al bijzonder genoeg!’ sprak ik spottend. Het schrok de potentiële opdrachtgever aan de telefoon echter niet af.

Waarom gedroeg ik me nou zo rebels? Had ik een stiekem verlangen om mijzelf ook eens goed en bijzonder te mogen vinden? Het zette me aan het denken. Hoe vaak had ik in trainingen de beroemde tekst van Marianne Williamson voorgelezen?

Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn, onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn(…) We vragen ons af wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn? Maar waarom eigenlijk niet?

Ja, waarom eigenlijk niet?

Ik gaf sessies over de Innerlijke Criticus en de Perfectionist. Over subpersonen die ervoor zorgen dat we ons altijd tekort voelen schieten. Was het nu dan niet eens de hoogste tijd om eens op een andere subpersoon in te tunen?
Er moet daarnaast toch ook een stem in ons zijn die ons bijzonder vindt.

Stel jouw bijzonderheid eens centraal!

Een die jou heimelijk bemint, maar bang is om door je te worden afgewezen als hij dat laat blijken. Een stem die zelden aan het woord komt, omdat hij door bovengenoemde types altijd maar weer wordt overstemd of in de rede gevallen.

Ik besloot om mensen uit te nodigen voor een Speeddate met de Stille Bewonderaar in zichzelf.

Het werd een mooie bijeenkomst. Mensen keken naar zichzelf door de ogen van een geliefd familielid, een vriend of collega. Ze raakten tot tranen toe geroerd. Door zichzelf. Door de betekenis die ze bleken te hebben, de emotionele verbinding die ze ervoeren. Zo bijzonder waren ze.

Ze lachten hun dierbaren niet uit. Wuifden de liefdevolle woorden niet weg. Ze voelden dat hun dierbaren het meenden.

Net zoals de Stille Bewonderaar in ons het meent. Die kant in jou die je bijzondere gaven ziet, die jou bewondert om de wijze waarop je je leven leidt, die je bemint. Waarom zou je die stem niet minstens even welkom heten en net zo serieus nemen als je Innerlijke Criticus?

Zet je stille, bijzondere kant eens wat vaker in de spotlights

Met de Stille Bewonderaar aan je zijde ben je beter in staat de stemmen van kritiek te verzachten. Hij is trots op wie jij bent.

Als je je hart opent voor deze subpersoon, zie je het bijzondere in dat wat gewoon lijkt. En dan sta je misschien net als het meisje Jessica in onderstaand Youtube filmpje te dansen voor de spiegel en blij te wezen met jezelf en je bestaan. Met een ‘like’ van je Stille Bewonderaar.

Welke innerlijke stem heeft bij jou vaker de overhand? De Innerlijke Criticus of de Stille Bewonderaar? 

Deze blog is in april 2018 gepubliceerd in de Nieuwsbrief van Sandra Bouckaert