Wie rijdt er met jou mee in 2025

Ontdek andere kanten van jezelf met markante maandagmorgen mails

Mijn auto is een bus

Dat is wat is ik denk als ik over de A9 richting de Kennemerduinen rijd.
In mijn auto ben ik alleen. Thuis ben ik zelden alleen. In mijn auto zít ik. Thuis zit ik zelden. Daar is altijd wel iets dat opgeruimd, afgevinkt of beantwoord moet worden. Als ik in mijn auto zit, is het enige wat ik doe zo nu en dan van rijbaan wisselen. Ik luister geen podcast, ik app of bel met niemand.

Toch is er veel te horen

Mijn auto stroomt vol met passagiers. Ik weet nooit van tevoren wie er instappen, maar mijn vader is er altijd bij. Hij trommelt met zijn vingers op het dashboard op de maat van de muziek. Hoeveel uren heb ik als kind bij hem in de auto doorgebracht? Tijdens vakanties door heel Europa, uitwedstrijden met mijn handbalteam, of als hij me midden in de nacht ophaalde van het stappen. “Bedankt nog, pap,” zeg ik soms hardop.

En dan zijn er nog anderen

Mijn Jongere Ik die me zachtjes aanstoot als ik langs een weg vol weilanden rijd: “Weet je nog hoe we hier schaatsten? We waren nooit bang om te vallen.’’ Ik knik. ‘Blijf je wel op de weg letten” roept mijn schoonmoeder meteen vanaf de achterbank. Mijn zwarte Volkswagen is misschien klein maar er past een hele buslading in. Vrienden, oude liefdes, ooms en tantes, deelnemers, mensen die er al lang niet meer zijn of van wie ik niet wist dat ze meereisden. Ik ken de passagiers allemaal. Want ik bèn ze allemaal.

Ik parkeer mijn auto bij Camping Bakkum. “Tot straks’, zeg ik als ik uitstap. Ik verheug me nu alweer op de terugrit.