Een markante maandagmorgen mail
Over het bijzondere zien in het alledaagse
In het donker van de tent tast ik naar de kleren die ik voor het slapen gaan heb klaargelegd, ook nog in de goede volgorde. Van links naar rechts, ondergoed, shirt, spijkerbroek, sokken, vest. Het is behoorlijk koud. Ik heb nu toch profijt van de handelingen die ik gisteravond laat met flinke tegenzin verrichtte.
We zijn niet de enigen
Het grind kraakt onder de wielen van onze SUV als we rond 4 uur ’s ochtends het terrein van Wander Camp afrijden. Matherpoint is ruim een half uur rijden. We zijn niet de enigen. En ook niet de eersten. Met vele anderen staan we aan de rand van de Grand Canyon te rillen van de kou. Om de zon op te zien komen.
Als ik thuis ben, sta ik nooit op om de zon te zien opgaan. Maar dit is Utrecht niet.
Hier sta ik bij een indrukwekkend kunstwerk van de natuur. De Colorado rivier is er al miljoenen jaren mee bezig. Met het slijpen van deze gigantische kloof uit de rotsen. Miljoenen jaren.
We staan daar vol verwachting. Een oogwenk lang.
Wij zijn kortstondig publiek.
Applaus?
De ster kan zich nu elk ogenblik laten zien. Een wit schijnsel komt al achter de North Rim vandaan. Als de zon opkomt zal het landschap overal kleur krijgen en wij licht en warmte.
Ja daar, de eerste stralen. Een nieuwe ochtend, een nieuwe dag. Langzaam klimt hij steeds hoger boven het rotslandschap. Ik wil applaudisseren. Ik doe het niet. Niemand anders doet het. Maar in mij is een kant die klapt voor de zon.
Misschien is er ook iets waar jij voor wilt applaudisseren. Iets wat je altijd maar weer doet. Iets wat gewoon lijkt. Je bed uit komen. Je kinderen wegbrengen. Voor iemand zorgen. Je naar je werk begeven. Luisteren. Even langs gaan. Of naar een verjaardag gaan?
Oefening in 1 minuut
Maak deze maandagochtend in gedachten de volgende zin af.
Schrijf 1 minuut lang op waar jij allemaal voor applaudisseert.
– Ik applaudisseer voor…
En kies 1 ding waar jij deze week bij siltaat.
Leer luisteren naar het ongezegde
Er zijn veel fotografen en kunstenaars die proberen het bijzondere van het ochtendlicht vast te leggen en de ervaring over te brengen in beeld. Maar om een beleving woorden te geven is moeilijk. Meestal ontbreekt taal voor onze intenste ervaringen. Ze zijn niet zegbaar. Maar wel deelbaar.
Wil je leren luisteren en werken met dat wat iemand vertelt en wat onzegbaar is?
Mensen helpen om te zoeken naar taal?
Wil je mensen in begeleiding meer in verbinding laten blijven met zichzelf en hun gevoel?
Geef je dan nu direct op voor de tweedaagse training: Luisteren naar de taal van het ongezegde.
Deze training, die ik met de Voice Dialogue Academie geef, start al op 9 december a.s.
Ik wens je een week waarin je het bijzondere ziet in het alledaagse.
Karin
Voice Dialogue expert, opleider, trainer, (relatie)coach
Reacties op deze markante maandagmorgen mail
- ….
